Ŝanco

Gao Haitao

   Ar profunde dormis en sia propra luksa litĉambro. Li nun povas vivi kvazaŭ en paradizo, ĝuste ĉar li estas milionulo, kiu posedas tiel multe da riĉaĵo, pro tio, ke li neniam forlasas ĉiun ajn ŝancon.

   Noktmeze, li vekiĝis de stranga sono, kiu verŝajne venis el la studejo. Li tuj ellitiĝis, kaj pere de la fendeto inter pordo kaj kadro, rigardis eksteren sekrete.

   En mallumo fulmis fasko da blanka lumo, ŝajne el elektra torĉo. En lia zorgema pririgardo aperis homa figuro, kiu malfermis murŝrankon kaj pririgardis la tirkestojn de la tablo. En tiu tempo, tiu, kiu faras tion, certe estas neniu alia ol ŝtelisto.

   Li deprenis la ĉaspafilon de la muro kaj levis ĝin. Subite li puŝmalfermis la pordon, ŝaltis la lampon, eligis ekkrion — ĉiuj movoj okazis preskaŭ en la sama momento.

   “Kiu? Ne moviĝu, alie mi pafmortigos vin!”

   En la helbrila ĉambro, li vidis ĉifonitan viron kun velkĝinte malgrasa mieno, kiu konfuzite levis alten siajn manojn, petante, “Bonvole ne pafu. Mi kapitulacas!”

   “De kie vi eniris?”

   “Mi perforte malfermis tiun fenestron.”

   Peco da vitro batrompiĝis. Ŝajnis, ke li deprenis ŝlosilon tie.

   “Kiu vi estas? Kion vi faras?”

   “Mi estas ŝtelisto. Pardonu min! Mi ankoraŭ ne sukcesis ŝteli ion. Se vi min kredas, kontrolu min.”

   “Ne, tio estas nepardonebla. Oni devas akiri monon per sia diligenta laboro. La penso pri senlabora rikoltado estas malestiminda. Tial, mi plej malŝatas impostejon kaj ŝtelistojn. Mi volas transdoni vin al la polico.”

   Singardeme prenante la pafilon, li etendis sian liberan manon al la telefono. En lia vido, la ŝtelisto, kun kompatinda mieno, pene petegis, genuante sur la planko.

   “Aĥ, aĥ, bonvole pardonu min ĉifoje!”

   “Neniel! Ulaĉo kiel vi tute devas enprizoniĝi unu fojon!”

   “Fak…te, ĝis nun mi jam enprizoniĝis kelkajn fojojn. Se mi denove estos sendita en prizonon, tio estos krimo plus krimo. Mi timas, ke estas tre malfacile por mi elprizoniĝi. Poste, mi certe ŝangos kaj reformos min, por ke mi ne plu faru malbonojn kaj fariĝu utila homo. Bonvole pardonu min!”

   “Ke vi estu utila homo, tio estas bona!”

   “Se vi pardonus min, mi faru kion ajn vi volus!”

   La ŝtelisto koutouis senĉese por peti pardonon. Post iom da pripensado, Ar pridemandis, “Ĉu vi povas fari kion ajn?”

   “Certe. Kion ajn vi ordonos. Bonvole diru al mi.”

   “Tie, vi malfermu la monŝrankon tie.”

   Montrante la grandan monŝrankon ĉe la angulo de la ĉambro, Ar serioze eligis tiun frazon. Ekrigardinte ĝin, la ŝtelisto skuis sian kapon embarasite.

   “Tio… ne eblas. Tion mi ne faris. Precipe mi ne scipovas, kiel ĝustigi la kodon. Se vi volas ripari ĝin, bonvole venigu ripariston. Mi ne taŭgas por tio.”

   “Vi tre taŭgas! Mi diru al vi la kodon kaj la metodon de malfermado.”

   “Sed… kial lasu min fari tion, mi ne komprenas.”

   “Ne parolu pri kompreno aŭ nekompreno. Faru laŭ mia ordono. Kompreneble, ankaŭ mi konsentas, se vi ne volas fari. Surloke mi pafrompos al vi la kruron, kaj poste mi alvokos policon. Kiel pri tio?”

   “Mi komprenas, mi obeas. Sed, mi ĉiam sentas, ke la etoso estas iom stranga…”

   Grumble murmurante, la ŝtelisto, laŭ instrukcio de Ar, ĝustigis la kodon, kaj je lia ektiro, malrapide malfermiĝis la pordo de la monŝranko, kie amasiĝis multaj paperaj pakaĵoj. Ar donis la jenan ordonon: “Malvolvu unu pakaĵon por rigardi!”

   “Jes. Aĥ, ĉu ĝi ne estas stako da monbiletoj?”

   “Nun mi donacu al vi unu monbileton el ĝi. Prenu ĝin.”

   “Ĉu mi kredas miajn orelojn?”

   “Estu senceremonia. Uzu ĝin kiel vojaĝpagon, kaj rapide foriru, ju pli malproksimen, des pli bone. Sed ne plu promenu ĉirkaŭ ĉi tiu loko!”

   La ŝtelisto montris nekredeblan panikemon.

   “Kiel bonkora vi estas! Vi ne nur donas al mi pardonon, sed ankaŭ vojaĝpagon…”

   “Ne babilaĉu! Tuj for!”

   La ŝtelisto senzorge kaj senĝene elkuris el la fenestro. Post nelonge, Ar translokis la enhavon de la monŝranko sur la tegmenton, metis la ĉaspafilon al la antaŭa loko, ŝirrompis la draton de telefono, kaj rapidis al la publika telefono, per kiu li alvokis la policon.

   “Ĵus mia domo estas ŝtelita. Pro minaco de armilo de krimulo, mi diris al li la metodon malfermi la monŝrankon…”

   Post nelonge li faris detalan priskribon al la alveninta policano.

   “La fingrospuro, mi pensas, ne eblas malaperi. Ĉio restas kiel antaŭe, kiel vi vidas. La mono, kiun mi reprenis el la banko hodiaŭ, estas tute ŝtelita.”

   “Ŝajnas, ke la perdo estas tre granda. Tre bedaŭrinde!”

   Vidante, ke la policano montras simpation, Ar sagace diris, “Tamen… je via oportuno, mi volas ricevi atestilon pri ŝteliteco. Mi aŭdis, ke ĝi estas necesa por redukti imposton…”

此译文已经 vejdo 老师修改

机会

高海涛

　　　　阿尔在自己豪华住宅的豪华寝室里安然酣睡着。他所以能过上这样天堂似的生活，就因为他是一个百万富翁。而他今天能有这么多的财富，则是由于他从不错过任何可以利用的各种机会。
　　半夜的时候，阿尔被一种奇怪的声音突然惊醒。这一响动，仿佛是来自书斋那个方向。他急忙从床上爬起来，透过门缝，悄悄地向外窥视。
　　黑暗中，一束白光在晃动，象是手电筒的光亮。仔细一看，一个人影又开壁橱，又在窥探桌子的抽屉。此时此刻干此种勾当的人，除小偷之外，岂有它哉。
　　阿尔把挂在墙上的猎枪拿在手，并把它端了起来。突然，推门、开灯、紧接着一声呐喊，所有这些动作几乎是在一瞬间同时发生的。

“谁？不准动，动就打死你！”
　　在明亮的房间内，一眼可以看出，那是个衣着褴褛、容貌枯瘦的男人，他一面不知所措地举起了手，一面用乞怜的语调回答说：
　　“请不要开枪，我投降！”
　　“从哪儿进来的？”
　　“是撬开了那个窗户！”
    一小块儿玻璃被打碎，好像是从那里伸手摘下了钥匙。
　　“你是什么人！干什么来了？”
　　“是小偷，请饶恕我吧！什么也还没有偷，不信请检查一下看看。”
　　“不，这是不能宽恕的。人要靠辛勤地劳动来挣钱，不劳而获这种思想是极其卑劣的。所以，我最讨厌的是税务所和小偷，我要把你提交给警察。”
　　阿尔一边警惕地端着枪，一边把另一只手伸向了旁边的电话机。一看小偷，表情十分可怜，跪在地板上正在苦苦哀求。
　　“哎呀！请饶恕我这一次吧！”
　　“不行！象你这样的家伙，完全应该进一次监狱！”
    “实……实际上，到现在为止我已是被抓进好几次了，所以如果这次再被送进去，那可是罪上加罪，恐怕一时就很难出来了。今后我一定洗心革面，重新做人，决不再干坏事了，就象别人那样成为一个有用的人，请宽恕我吧！”
　　“真的要做一个有用的人，这个想法很好！”
　　“如果能饶恕我的话，让我干啥都行！”
　　小偷在地板上一个劲儿地磕头求饶。阿尔稍微想了一想，然后叮问说：
　　“什么样事情都能做吗？”
　　“当然，不论吩咐什么都可以，请说吧！
　　“那么，你把那边的金库给我打开！”
　　阿尔指着房间一隅的大金库，郑重其事地说。小偷看了看金库，为难地摇了摇头。
　　“这……这可不行，开金库的事没干过，特别是究竟怎样调对号码也不知道。您如果是想修理，请找专门修理的人，我不合适！”
　　“很合适！号码和开库方法我告诉你。”
　　“可是，……为什么那样……道理我不明白！”
“不要说什么道理不道理，你就照我说的那样去做。当然，不愿干也可以。但在这里，我要用枪打断你的腿，然后把警察叫来，怎么样？”
　　“明白了，我服从！不过，总觉得气氛有些奇怪……”
　　小偷一边嘟嘟哝哝地唠叨着，一边按照阿尔指示的那样拔转了号码，用手一拽，金库的门慢悠悠地打开了。里边堆放着好多纸包，阿尔下达了如下的命令：
　　“打开一个纸包着看！”
　　“是！啊？这不是一捆钞票吗？”
　　“是的，现在把其中的一张送给你，拿去吧！”
　　“真有这样好事吗？”
　　“不必客气，用它作旅费，赶快远走高飞，可不要再在这一带转转喽！”
　　小偷呈现出无法相信的惊恐神色。
　　“多么仁慈的心肠啊！不光给予宽恕，还能发给旅费……”
　　“别罗嗦了，马上给我滚！”
    小偷放心大胆地从窗户跑了出去。不大一会儿，阿尔把金库里的东西移至屋顶，把猎枪放回原处，拽断了电话线，然后跑到公用电话处叫来了警察。
　　“刚才，家中被盗了。由于凶器的威逼，把金库的开法说了出去……”
　　不久，阿尔向赶来的警官作了详细申述。
　　“指纹，我想还不会消失，一切都保持着原状，就象您看到的那样。今天刚从银行取回来的现款，完全被拿走了。”
　　“看来损失很大呀，实在可惜！”
　　等到警察表示于以同情之后，阿尔巧妙地开口说：
　　“可是……在您认为方便的时候，我想领取一张被盗的证明书，因为听说它对于减免税款是必需的。……”